Vandaag leek het herstel van Floor te zijn ingezet. Vanmorgen werd al vroeg doorgegeven dat de ontstekingswaarden in Floor bloed flink waren afgenomen. Bovendien was het aantal witte bloedlichaampjes gestegen. Goed nieuws. Maar vanavond leek het er op dat ze een paar stappen terug moest doen.
Na bijna een week op de Intensive Care mocht Floor maandag weer terug naar de afdeling. Ze was stabiel genoeg waardoor de artsen en verpleegkundigen de stap naar de afdeling vertrouwd vonden. Wij vonden het wel heel spannend. Haar temperatuur was steeds nog hoog en de ontsteking leek nog steeds niet veel minder te worden. De bloedwaarden begonnen weliswaar langzaam te stijgen, maar Floor hield maar zo’n pijn in haar buik. De buikpijn zou nog wel een tijd blijven, werd gezegd, ook als ze verder opknapt.
De verhuizing leek in eerste instantie goed, maar in het begin van de avond steeg die toch nog behoorlijk en had Floor ook veel pijn. Later op de avond daalde de temperatuur naar 37,1 en haar ademhaling en hartslag werden ook beter. Zou de verbetering dan toch zijn ingezet? Dinsdagochtend werd de hoop wat getemperd. Het gehalte leuko’s, de witte bloedlichaampjes, was gestegen, maar de ontstekingswaarden waren stabiel gebleven. Wat een tegenvaller. Volgens de artsen kon de hoge ontstekingswaarden een reactie zijn van de bacterie op de stijgende leuko’s. Een soort tegenoffensief of zo. Maar, eventueel en liever niet, zou het ook kunnen komen door een abces of zelfs een schimmel. De kans op het laatste is gelukkig klein, omdat de kweekjes tot nu toe negatief zijn. Deze bieden echter geen 100 garantie.
Floor voelde zich dinsdag wel een stuk beter dan de dagen ervoor. Ze had zelfs weer zin om een spelletjes te doen. En ze wilde knutselen en kleuren. Ze hield het wel maar heel kort vol, maar toch! Geweldig om die verbetering te zien. En vanmorgen vroeg kwam de verpleger van de nachtdienst de kamer op met de meest recente bloedwaarden: de ontstekingswaarden waren fors gedaald en de leuko’s weer iets gestegen.
Er werd besloten de hoeveelheid zuurstof die ze krijgt aangereikt wat terug te dringen. Ook werden voedingssupplementen en medicijnen wat aangepast. Achteraf lijkt het te voortvarend. Floor had het moeilijk vandaag. Doordat ze minder zuurstof kreeg, moest ze heel hard werken. Daarbij bleef ze veel buikpijn houden, maar dat wisten we. Vanavond Leek het erop dat ze de stap vooruit moest bekopen met twee stappen terug. Floor had weer koorts en hoge bloeddruk, gecombineerd met moeilijke ademhaling. Er werd zelfs weer overleg gepleegd met de IC en het bloed zou worden gecontroleerd.
Ingrid was vanavond in het ziekenhuis en hield me via Whatsapp en Messenger op de hoogte. Hoewel ik alles in het ziekenhuis zo op de voet kon volgen, zit je nog meer in spanning dan wanneer je daar zelf bent. Zit je naast Floor in zo’n situatie, dan zie je ieder moment wat er gebeurt. Thuis zie je Floor niet en zie je de lichaamshouding van de verpleegkundigen en artsen niet. Je bent helemaal aangewezen op de woorden van de ander, die wat stuurt op het moment dat er wat verandert. Dat is zenuwslopend.
Groot was de ontlading toen Ingrid een berichtje stuurde dat het bloed goed was en de koorts weer was gedaald. Floor lag weer lekker rustig te ademen, de storm was gaan liggen. Morgen wordt verder gekeken wat de stand van zaken is. Hopelijk was het een storm in een glas water en zet de verbetering door.
