Floor heeft het zwaar deze dagen. De afgelopen week geeft ze de zogenaamde N8-kuur gekregen, een chemokuur met middelen die ze nog niet eerder kreeg. Ze werd er moe van en sinds een aantal dagen heeft ze flinke buikpijn. Ze eet niet en drinkt weinig, maar ze geeft wel over. Vandaag daarom maar even met de dienstdoende oncoloog gebeld of dat normaal is. En ja, het past bij de bijwerkingen van deze kuur…
Floor zit het liefst op de bank filmpjes te kijken. Veel meer komt er echt niet uit op het moment. We laten haar maar. Als ze maar voldoende vocht binnenkrijgt. En dat is een beetje een probleem. Ze heeft zelf geen zin om te drinken. Om ervoor te zorgen dat ze toch vocht binnenkrijgt, geven we ORS via de sonde. Dat was ons vrijdag in het ziekenhuis aangeraden om te voorkomen dat ze in het ziekenhuis aan het infuus moest.
Was ze tijdens de hele kuur zo moe en pijnlijk? Nee, gelukkig niet. De kuur startte vorige week woensdag, in plaats van de hoge dosis kuur. De eerste dagen leek er weinig aan de hand. Ze deed mee met school, de juf van de ziekenhuisschool kwam langs en ze wilde graag spelen met de pedagogisch medewerkster. Op sommige dagen was ze snel moe en wilde ze aan het eind van de ochtend al weer slapen en dan ook vroeg in de avond weer. Maar er waren ook dagen dat ze een heel druk programma had en dan niet eens vroeg naar bed wilde. Zoals donderdag. Dat was een drukke, maar erg leuke dag.
Om 8.30 uur zat Floor klaar om mee te doen met school, via de laptop. Toen de kinderen naar buiten gingen om andere groepen uit te zwaaien omdat die op schoolreis gingen, ging Floor knutselen. Om 9.30 uur kon ze weer even inloggen, maar om 10.00 kwam de juf van de ziekenhuisschool een uurtje werken. Daarna zelf weer knutselen, en een kort bezoekje van Pieter Post.
Aan het begin van de middag ging ze koekjes bakken met de pedagogisch medewerkster. Op haar eigen kamer deeg kneden en de koekjes op de badplaats leggen, waarna de speeljuf de bakplaat naar de oven op de gang bracht. Wat rook het heerlijk in de gang en in Floors kamer!
Dat vonden de spelers van PSV ook, die ’s middags op de afdeling kwamen. Twee spelers kwamen Floors kamer in. Een daarvan was Floors (en mijn) achterneef Remko Pasveer, de tweede keeper van PSV. Toen hij hoorde dat wij in het ziekenhuis waren, heeft hij gevraagd of hij mee mocht naar het Prinses Maxima Centrum Leuk om hem te zien. Floor vond het eerst wel spannend, maar toen pakte ze haar My Little Pony knuffel en begon een verhaal tegen de voetballers. Heerlijk om te zien hoe ze los kwam. De voetballers (behalve Remko was ook Jürgen Locadia van de partij) mochten zelfs een zelfgebakken koekje proeven. Ze vond het ook helemaal niet erg om met de voetballer en de kampioensschaal op de foto te gaan. Als haar knuffels er maar bij mochten zijn. Het bezoek van Remko leverde zelfs een bericht op in Ad.nl.
Voordat de voetballers kwamen, kwamen ook nog een paar berendokters naar Floors kamer, om te kijken of er nog knuffels ziek waren, Floor hielp met de genezing van een My Litle pony.
De kuur bestond uit verschillende middelen. Een ervan moest een aantal dagen continu worden toegediend, een ander moest iedere dag een uur. Daardoor konden we woensdagavond naar huis, terwijl de kuur nog niet helemaal klaar was. Donderdag en vrijdag moesten we terug voor een gift van een uur.
Vandaag kwam de Kinderthuiszorg om weer een beenprik te geven. Dat moet dagelijks gebeuren, totdat Floors bloedwaarden goed genoeg zijn om een extra stamcelafarese te ondergaan. Floor ziet er enorm tegenop. Gelukkig komt de verpleegkundige al ’s morgen vroeg. “Dan hebben we het maar gehad”, zegt Floor. Ondanks dat ze zich heel vervelend voelt, blijft ze dapper doorgaan. Onze held.
